Tomasz Teofil Kuliński urodził się 1 grudnia 1823 r. w Ćmielowie. Od 11 roku życia był uczniem Gimnazjum Wojewódzkiego w Kielcach, a od 1843 r. - studentem w Seminarium Duchownym w Kielcach. Studia kontynuował w Akademii Duchownej w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 6 lipca 1849 r. z rąk bpa J. Goldtmana w katedrze sandomierskiej. W 1851 r. rozpoczął wykłady z teologii dogmatycznej i wymowy kościelnej w seminarium kieleckim. Po śmierci bpa Macieja Majerczaka w 1870 r. został wikariuszem apostolskim, a 23 lutego 1872 r. - administratorem apostolskim i biskupem tytularnym. Sakrę biskupią przyjął 2 września 1872 r. w Petersburgu. Po ponownym erygowaniu diecezji kieleckiej Leon XIII mianował go 15 marca 1883 r. ordynariuszem diecezji kieleckiej.
Pomimo utrudnień ze strony władz carskich biskupowi Kulińskiemu udało się powołać do życia w 1873 r. Kieleckie Towarzystwo Dobroczynności, które hojnie dotował. W latach 1899-1900 Towarzystwo zbudowało przy ul. Wesołej 61 Dom św. Tomasza - nazwany tak od imienia pomysłodawcy i fundatora - dla dzieci i młodzieży (wyburzony w 1988 r.). Był to sierociniec i jednocześnie szkoła zawodowa. Po II wojnie światowej przekształcono ją na dom dziecka.
W 1884 zreformował seminarium duchowne w Kielcach - wprowadził nowy program nauczania, określił obowiązki zarządu seminaryjnego i wykładowców oraz sporządził nowy regulamin dla kleryków. W 1893 nie zezwolił naczelnikowi Dyrekcji Nauczania w Kielcach na zwizytowanie seminarium, wobec czego władze carskie zamknęły je pod zarzutem wychowywania alumnów w duchu antyrządowym. Wykładowcy zostali skazani na kilka lat zesłania na Syberię, większość alumnów musiała podjęć studia w innych seminariach. W tej sytuacji Kuliński w 1897 otworzył seminarium z 6-letnim programem nauczania i kadrą naukową z innych diecezji.
W okresie 36 lat rządów diecezją, Kuliński dwukrotnie wizytował wszystkie parafie. Okoliczność ta zwraca uwagę, jeśli się przypomni, że jego poprzednik na stolicy biskupiej bp Majerczak z przyczyn od niego niezależnych, zwizytował jedynie dekanat szydłowski. Potrzebą chwili były wówczas uzupełnienia sakramentu bierzmowania, co biskup czynił, zobowiązując zarazem księży do pogłębionego przygotowania wiernych. Zdarzało się, że bierzmował ponad tysiąc osób dziennie.
Leżało mu na sercu zwiększenie liczby parafii kieleckich, co stało w sprzeczności z dyrektywami władz. W 1878 r. bp Kuliński wystosował pismo do Stolicy Apostolskiej z prośbą o podział parafii katedralnej. I tak w 1880 r. powstała parafia św. Wojciecha przy najstarszym kieleckim kościele, a nieco później, korzystając z darowizny Karola Malskiego, właściciela Rogienic k. Włoszczowy - bp Kuliński przystąpił do budowy kościoła Świętego Krzyża. Wówczas powstała w Kielcach trzecia parafia (1908), choć sama budowa kościoła trwała znacznie dłużej.
Przebudowa katedry to jedno z dzieł, które do dzisiaj zostało po Biskupie. W latach 1869-72, z inicjatywy tak bpa Majerczaka, jak i bpa Kulińskiego, przeprowadzone zostały gruntowne prace budowlane w katedrze kieleckiej wg projektu inż. Franciszka Kowalskiego. Przebudowano dzwonnicę, wybito wejście od północy, wykonano nowe boczne elewacje. Została utworzona kruchta, położona nowa posadzka, podwyższone prezbiterium. Biskup w 1898 r. zaangażował krakowskich artystów do wykonania nowej polichromii w nawie głównej i bocznej kieleckiej katedry. Dzisiaj w nawie bocznej dedykowanej Matce Bożej Łaskawej Kieleckiej odnajdziemy epitafium upamiętniające bpa Tomasza Teofila Kulińskiego - tuż obok obrazu Patronki Miasta
Po 36 latach kierowania diecezją Bp Kuliński zmarł 8 stycznia 1907 r. w Kielcach. Spoczywa w podziemiach katedry.
